Rozdział 20

Miał złamaną nogę i obandarzowaną głowę- rozpłakałam się. Wiedziałam że przez większą część czasu nie będzie mógł grać. Gdy zobaczyłam że się przebudził od razu podeszłam jeszcze bliżej i powiedziałam
-Hej Karol jak się czujesz
-Kim ty jesteś?? Gdzie ja jestem ??
-Karol jesteś w szpitalu miałeś wypadek. Nie martw się. Andrzej z Miśkiem zaraz przyjdą i przyniosą ci coś do picia
-Kto?? Ja cię w ogóle nie znam nie wiem o czym mówisz- myślałam że sobie po prostu żartuje ale nie on mówił poważnie. Michał od razu poszedł po lekarza. Gdy ten przyszedł kazał na wyjść z sali tak też uczyniliśmy i usiedliśmy na korytarzu. Cisze przerwał Andrzej
-I co teraz zrobimy?? Jak straci pamięć na zawsze??
-Ale przestań tak  w ogóle myśleć na pewno z tego wyjdzie- odpowiedziałam bo jeśli nie możesz nic zrobić to chociaż bądź optymistą i wierz bo to jedyne co ci wtedy zostaje
-Ale przecież ciebie nie pamięta
-No i co?? Mnie nie pamięta a może wszystko inne pamięta?? Andrzej uwierz w niego!! Karol da radę
-No ale
-nie ma żadnego ale proszę
-Dobrze- gdy to powiedział lekarz wyszedł już od Karola i oznajmił
-Pan Karol trzyma się dobrze a to że na razie nic nie pamięta to tylko szok pourazowy. Za godzinę powinien już wszystko pamiętać
-Czy możemy wejść - spytał Andrzej
-Tak ale prosiłbym pojedynczo -odparł lekarz a po chwili znikną w korytarzu
-To kto wchodzi pierwszy??- spytałam a Andrzej spojrzał się na mnie a potem na Michała
-Ja pójdę - odpowiedział Andrzej
-No dobra chcesz coś do picia ?/ My z Pauliną podskoczymy do barku a jak nie to do sklepu i wracamy
-No dobra weź dwie wody-odparł Andrzej i poszedł do Karola zamykając drzwi
* Oczami Andrzeja będącego u Karola* 
-Hej stary pamiętasz mnie??-spytałem i bałem się odpowiedzi. Wiem że lekarz powiedział  że on dopiero za godzinę dojdzie do siebie ale próbować zawsze można
-Hej..... to ty jesteś Andrzeja tak??- powiedział a ja nie mogłem uwierzyć że po mimo tego mnie pamięta
-Tak stary nawet nie wiesz jak się cieszę że mnie pamiętasz
-Tak ja też. A kim była ta dziewczyna co była tu i ze mną rozmawiała??
-Paulina nasza przyjaciółka. Bardzo się lubicie. Dużo ze sobą spędzacie czasu i zawszę jest wam do śmiechu
-Paulinaaa..... Dziewczyna Michał??
-No a kim jest Michał??- zachęcałem go do myślenia. Dopiero jest tutaj tak krótko a ja już tęsknie za naszymi wygłupami. Tęsknie za tym moim nienormalnym ale prawdziwym Karolem. Tylko on ma w sobie tyle radości i chęci do życia. Usłyszałem odpowiedź Karola, która wyrwała mnie z moich rozmyśleń. Razem jeszcze rozmawialiśmy o wszystkim. Pamięć mu wróciła. Była prawie w idealnym stanie oprócz jednej rzeczy. Zapomniał o Paulinie co prawda wiedział że to dziewczyna Michała, ale nic poza tym. Było mi z tego powodu smutno bo jak może o niej nie pamiętać?? Nie chciałem żeby była z tego powodu smutna więc opowiadałem mu o niej. Jednak nic nie mógł zapamiętać. Poszedłem do lekarza i opowiedziałem mu o tym a on mi odparł  z uśmiechem na twarzy
-Może jej nie pamiętać z jednego powodu który sprawdza się w 99%
-Jaki- spytałem ze zdziwieniem. A on odparł...........